کد مطلب:33588 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:119
بسم الله الرحمن الرحیم و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین در شرح كلام مولا علی (ع) و وصایای ایشان به فرزندشان بودیم. در باب آباد كردن دل با یاد خداوند و روشن كردن نفس تاریك به نور حكمت سخن گفتیم. این بحث تكمله ای دارد كه به فضل خداوند در این نوبت به آن می پردازیم: در باب یاد كردن خداوند، در قرآن خواندیم كه راس همه ی توصیه ها این بود كه: لا تجعل مع الله الها آخر (الاسراء، 22) با بودن خدای واحد، دیگری را به خدایی مگیر [صفحه 158] و نیز: فلا تدعوا مع الله احدا (الجن، 18) با وجود خدای یكتا كسی را به خدایی مخوانید. همچنین از كلام امیرالمومنین (ع) خواندیم كه «دل ویران را به یاد خداوند آباد كن».
درس هفتم 68/12/25
صفحه 158.
معنای ساده ی یاد خداوند و پرستش خدای واحد
پرستش خدای واحد یعنی كه آدمیان هیچ یك خدا نیستند
طالب حیرانی خلقان شدن، هوس خدایی كردن است
شرك در جهان جدید تخصیص پاره ای اوصاف اختصاصی خداوند به غیر خداست
خدایان جهان جدید
این گونه شركها در امور فردی هم جاری است
شان آدمیان در این عالم بندگی كردن است نه خدایی كرد
از منظر الهی همه ی موجودات چنان اند كه باید باشند
آدمیان باید از منظر بشری در عالم نظر كنند
صحنه امتحان الهی را نمی توان بر هم زد
پاره ای از دل ها، دل اند، پاره ای ده و پاره ای مزبله
اقرار به وحدانیت خداوند از یك حیث جزو حكمت عملی است
نقد و بررسی رای مرحوم دكتر شریعتی در باب نسبت بینش توحیدی با تضادهای عالم
این بیانات یا مجمل است یا نپذیرفتنی
تفاوت موجودات و یا وقوع تضاد با وحدانیت خداوند مغایرت ندارد
ظاهرا نظر مرحوم شریعتی بیشتر ناظر به نفی تضادهای اخلاقا مذموم باشد نه هرگونه تضاد
آیا دعوی انا الحق پاره ای از عارفان دعوی الوهیت است